امشب فهمیدم که تو هستی .مثل یک قطره زندگی که از هیچ چکیده باشد!

لاحول و لا قوه الا بالله  العلی العظیم

جمعه 27 دی ماه سال 1392 برابر روز 28 سیکل ماهانه من.بی بی چک = مثبت

شنبه 28 دی ماه 1392 برابر روز 29 سیکل ماهانه من = تیتر بتا 54

امسال بهترین عیدیمو از خدا و بهترین پیامبرش گرفتم.دقیقا دو روز قبل از  مبعث بهترین بندگان  خدا.

جمعه 27 دی خیلی دلمون گرفته بود تصمیم گرفتیم که بریم حرم امام بعد هم بهشت زهرا و از اونجا هم  حرم حضرت عبدالعظیم .قبل از رفتن نذرامو نوشتمو و قرانو باز کردم .سوره یوسف اومد یاد این شعر افتادم (یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور .کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور)

اونروز خیلی حالم با روز های دیگه فرق داشت .خیلی از خدا بودنتو خواستم .رفتم حرمو از اونایی که فکر میکردم ابروشون پیش خدا خیلی از من بیشتره  حاجتمو خواستم.موقع برگشتن  بابایی اومدو گفت  نذر کرده که اگر باشی  هر سال یک گوسفند قربونی کنه و اگر پسر نازمون شدی اسمتو بزاریم محمد حسین و اگر دختر قند عسلمون شدی اسمتو بزاریم حسنا خانوم.ماشاا... بابایی خیلی خوش سلیقه است به خودش نگفتما ولی پیش خودمون بمونه عزیزم.

ساعت 8 شب رسیدیم خونه و من قبل از گذاشتن بی بی چک ایه الکرسی خوندمو دلمو  زدم به دریا.بدونه  اینکه  بی بی چکو نگاه کنم اومدم بیرون و بابایی  چشماشو دوخته بود بهش.من پیش خودم گفتم  اگر خبری بود تاحالا دیگه باید معلوم میشد و حداقل یه شادی تو چهره باباییت معلوم میشد .بعد از 3 دقیقه ای که مثل یک عمر به من گذشت بابایی بی بی چکو برداشتو اومد سمت من .یک دفعه متوجه شدم کنار اون خط پررنگ همیشگی یک خط خیلی کمرنگ دیگه هم داره ابراز وجود میکنه .بلند داد زدمو گفتم میبینی این خط کمرنگو? بعد هم اشکام جاری شدو پریدم بغل بابایی ..14 روز انتظار سختم گذشت و حالا تو ثمره ی اون اتتظار بودی و  بی بی چک دو خط هم اولین نشونه از وجود نازنینت تو دنیای کوچیک ما بود.شنبه ساعت 12.45 بودن تو برامون قطعی شدو و شادیمون دوبرابر.تیتر بتام با عدد ۵۴ مثبت شد.

خدایا صد هزار مرتبه شکرت که مارو لایق پدر و مادر شدن دونستی.

قدم در راهی نهادم که پیچ و خم و سنگلاخش را برایم برگزیدند.

       لیک در نیمه راه دستی نورانی به سویم دراز شد و براتی از نور در من به امانت نهاد.

                  باشد که این معجزه  را تا روشنایی های مقصد ایمن برسانم!